Om half negen stonden
we klaar om onze driedaagse trip naar Galibi te maken. Met een bus met drieëntwintig
mensen met al hun spullen vertrokken we naar Albina. De rit van onze
huisjes tot in Albina duurde iets meer dan drie uren. Het was middag toen we
daar aankwamen dus hebben we eerst iets gegeten zodat we onze twee uur durende
bootreis goed konden doorstaan. Er was ons verteld dat we heel nat zouden
worden op de boot, we hadden dit lichtjes onderschat en kwamen helemaal
doorweekt aan op Galibi.
We hebben snel onze bagage afgezet bij de juiste kamers en zijn gaan genieten van het zonnetje. Rond vijf uur zijn we begonnen aan ons avondeten, lekkere fajita’s. We hebben die avond nog allemaal samen gezeten en enkele spelletjes weerwolven gespeeld. Om elf uur zijn we vertrokken op schildpaddenzoektocht. Het is niet gemakkelijk om altijd recht te blijven lopen als je op een strand wandelt dat schuin loopt. Je mocht ook geen zaklamp gebruiken om je weg te zoeken want dan kon je enkele schildpadden afschrikken. We hebben er die avond heel wat schildpadden gezien. Het was verbazingwekkend hoe groot deze dieren zijn en hoeveel eieren ze leggen op één avond.
Om half zeven was ik opgestaan om nog eens op schildpaddenzoektocht te gaan. We konden ’s nachts geen foto’s nemen omdat je dan een flits nodig hebt. Mama en moeke vergezelden me naar het strand. We hebben er die ochtend nog één schildpad gezien. Het is nog mooier in de ochtend dan ’s nachts. We hebben enkele leuke foto’s gemaakt om dit moment voor altijd vast te leggen.
Om acht uur stonden onze bootjes klaar om ons naar Frans-Guyana te brengen. We hebben in Zuid-Amerika ook Europa leren kennen. Er was ons verteld dat er een marktje zou zijn waar we stokbroden en croissants konden kopen. Dat bleek achteraf helemaal niet waar te zijn. We hadden er ook niet aan gedacht om euro’s mee te nemen. We stopten aan een winkeltje om eten en drinken te kopen. De prijzen waren in euro’s maar hij wilde het ook wel omzetten naar SRD’s. Hij nam alleen de koers die bijna de helft hoger lag dan wij in Suriname gebruiken. Gelukkig hadden we toch wat euro’s bij in kleingeld zodat hij ons niet kon afzetten met zijn koers.
Rond de middag kwamen we weer bij ons privé-Galibi aan. Je kon er niet veel meer doen dan zonnen en zwemmen. De meesten waren in de zon gaan liggen. Er is iets wat je beter niet in de zon kan doen en dat is slapen. Het gevolg is namelijk verbranden en daar heb je wel enkele dagen last van. Het positieve ervan is dat ik wel uitgerust was voor onze tweede avond.
Mama en ik zijn even een wandeling op het strand gaan maken. We zagen in de verte heel veel gieren en waren wel benieuwd wat er te zien was. Er was een dode katvis aangespoeld en de gieren zagen er een lekkernij in. Iets later zijn we teruggewandeld en kwamen we moeke tegen. We zagen nu aan de andere kant van het strand weer heel veel gieren en waren toch weer benieuwd wat ze nu hadden gevonden. Als we dichterbij kwamen begon het steeds meer dan rottigheid te stinken. Het was namelijk de grootste schildpad met een lederschild die dood was aangespoeld. Hier komen de gieren wel wat langer mee toe dan een kleine katvis.
Tegen de avond hebben we weer avondeten gemaakt en kregen we te horen dat we pas om één uur ’s nachts op schildpaddenzoektocht gingen. De avond was gezellig alleen zijn mijn schoenen gesneuveld. Nadat er veel personen waren gaan slapen heb ik me buiten op de bank gelegd en ik heb daar even geslapen tot we wakker werden gemaakt. Ester, Kevin, Michelle en ik waren de vier personen van de twintig die uiteindelijk nog op schildpaddenzoektocht zijn geweest. We hoopten kleine schildpadjes te zien maar dat is ons niet gelukt. Om half drie waren we weer bij ons verblijf en zijn we gaan slapen.
Om half zes ging de wekker weer. Iedereen ging namelijk deze ochtend terug op zoek naar schildpadden. Je kon ze dan in het licht zien en dat vonden we meer de moeite. We hadden een niet zo goede kant gekozen om schildpadden te zoeken, ook al had de gids deze richting aangegeven. Al snel gingen sommigen de andere richting proberen. Ester, Michiel, Michelle, mama, moeke en ik gingen toch in deze richting blijven zoeken. Uiteindelijk heb ik een schildpad ontdekt en hebben we leuke foto’s gemaakt.
Om negen uur moest ons verblijf opgeruimd zijn. Hier was echter meer werk dan sommigen verwacht hadden. Gelukkig hebben we toch alles opgeruimd gekregen en zijn we vertrokken naar een dorpje in de buurt. We hebben er kennis gemaakt met de kapitein en zijn vrouw. Hierna mochten we het souvenirwinkeltje gaan bekijken. Ik denk dat wel bijna elk meisje een juweel heeft gekocht.
We wilden vooral naar dit dorpje voor de dierentuin. In de dierentuin zaten welgeteld vijf verschillende soorten dieren. Ikzelf had maar oog voor drie soorten dieren namelijk een katachtige, aapjes en neusberen. De aapjes en neusberen liepen daar los en dat was fantastisch. Ze kwamen op je zitten maar gingen er vaak ook snel weer af. Ten haalde mama haar nootjes even boven om ze op te eten maar ze werd werd bestormd door de drie aapjes. Al snel moest ze veel nootjes afgeven zodat iedereen de aapjes kon lokken.
De terugweg verliep zoals de heenweg, lang en vermoeiend. Omdat het de laatste avond van mama, moeke en Shanah in Suriname was, zijn we in het pannenkoeken en poffertjeshuis gaan eten. We kregen het eten koud geserveerd waardoor het niet meer zo lekker smaakte. Toch hebben we er een gezellige avond van gemaakt.
En na zeven april komt
acht april, de allerlaatste dag van de familie in Suriname. We zijn vroeg
opgestaan om alles klaar te maken. Mama en ik zijn naar twee kopieercenta gereden om de tickets af te drukken maar ze waren beiden nog gesloten. We
hebben rond negen uur een bus genomen naar de waterkant. Shanah was al dagen
aan het zeuren over winkelen en dus heeft ze haar hart letterlijk en figuurlijk
opgehaald tijdens het winkelen. We hebben onderweg ook een kopieercentrum gevonden
zodat de tickets ook afgedrukt werden. Ik ben nog even bij de bank gestopt en
mama, moeke en Shanah zijn in de Burger King iets gaan eten. Daarna gingen we terug naar het huisje.
We hebben er nog enkele kaartspelletjes gespeeld en toen kwam Brian vroeger dan we hem verwachtten. Het was tijd om afscheid te nemen. Het was moeilijk maar ik heb me toch groot kunnen houden.
De rest van de middag
hebben Julie en ik op ons bed gelegen. Filmpjes kijken, op facebook zitten en af en toe
wat voor school werken. Dat zal ik morgen wel kunnen inhalen hoop ik.
’s Avonds zijn Ester, Janna, Julie, Lisa, Kevin en ik gaan eten bij Café d’optimist. We hebben lang moeten wachten op ons eten maar het was de moeite waard. Het was ongeveer vier kilometer fietsen en toch leek het heel kort. Dit is een optie om nog eens te gaan eten.
Dit waren mijn gebeurtenissen van de afgelopen vier dagen. Ik heb veel meegemaakt en de tijd is zo omgevlogen. Het lijkt of de afgelopen tien dagen maar een dag of drie hebben geduurd. Ik vermoed dat de rest van de drie weken die we nog in Suriname hebben ook zo om gaan zijn. Dus de boodschap is genieten van de tijd die je nog hebt.
Bosies en brasas !
Groetjes Larissa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten