Zoals ik al had geschreven had ik een niet zo goede nacht
achter de rug. Om zes uur ben ik uiteindelijk maar opgestaan en beginnen
schrijven aan een blog. De taxichauffeur Mike kwam vandaag ook nog naar ons
huisje. Eerst naar het huisje van zes rond tien uur en daarna naar ons. Omdat
we alle drie wakker waren en iets wilden doen, zijn we naar het andere huisje gewandeld.
Na een half uur wandelen en een regenbui van tien minuten kwamen we bijna aan
bij het andere huis. Toen kwamen we Mike tegen en we mochten de laatste straat
met hem meerijden.
Kortom: die dag hebben we alleen maar gewandeld. We hebben
volgens mij de helft van Paramaribo nog niet verkend maar toch deden onze
voeten pijn van het wandelen. We hebben geregeld moeten schuilen voor een goede
bui. Het was blijkbaar de slechtste dag van de hele week. We zijn ook gaan eten
bij Zus en Zo; een echte aanrader is het ‘lekkere brood’. Je kan het vergelijken
met Turks brood met een looksausje en pesto. We hebben ook ontdekt dat je daar
gratis op het internet kan. Dus we gaan zeker eens met onze laptops naar daar
om eens te kunnen skypen en dergelijke. Het enige minpunt is dat er geen
stopcontacten zijn dus kunnen we maar zolang de batterij meegaat.
Het huisje van de andere en ons was een wereld van verschil.
De buurt was ook veel rustiger en mooier. Toch was er op zich met ons huisje
niets mis: ons huisje was perfect in orde toen we aankwamen en de anderen
hebben het huis nog helemaal moeten poetsen.
Tijdens de dag merkte je al meer dat we in twee groepen
leefden en daar hadden Julie, Bieke en ik niet zo’n goed gevoel bij. Als we
inkopen moesten doen, was het apart. Naar huis wandelen was apart en we hadden
niet zo’n leuke buurt om alleen met drie meisjes rond te lopen, al had onze
huisbaas de politiecontrole wel verhoogd
voor ons.
’s Avonds hebben we dan allemaal samen gegeten in het huisje
van zes personen. We hebben spaghetti gegeten maar je kan het niet vergelijken
met de spaghetti in België. Uiteindelijk kregen we het met ons drieën een
beetje moeilijk omdat zij altijd samen zijn en we ons niet zo goed bij de groep
voelden. Kevin en Lisa hebben ons wat getroost en Lisa heeft heel wat geregeld
in korte tijd. Vanaf morgen is er geen huisje van drie en zes personen meer
maar één huis van negen personen. Wat een opluchting!
Ze wilden het zelfs deze avond nog regelen maar we vonden het
al leuk dat het toch geregeld kon worden dat we allemaal samen hier drie
maanden kunnen wonen. We zijn daarna met een taxi terug naar ons
huisje gereden en gaan slapen met een gerust hart.
Bosies (kussen) en Basas (knuffels) !
Groetjes Larissa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten